مدرسه علمیه حضرت آمنه قم

در ادبیات ما «بصیرت» با تعابیرى چون: بینش، فهم عمیق، درک قلبى و آگاهى مفهوم سازى مى شود. این ویژگى به واسطه معرفت عمیق و تفکر و تدقیق حاصل مى شود.
قرآن کریم مى فرماید: قَدْ جَاءَکُمْ بَصَائِرُ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ وَمَنْ عَمِىَ فَعَلَیْهَا، دلایل روشن از طرف پروردگارتان براى شما آمد؛ کسى که (بوسیله آن حق را) ببیند، به سود خود اوست؛ و کسى که از دیدن آن چشم بپوشد، به زیان خودش مى باشد.
و در روایات مى خوانیم:
قال رسول الله صلى الله علیه وآله:
لَیْسَ الأَعْمى مَنْ یُعْمى بَصَرُهُ إِنَّمَا الأَعْمى مَنْ تُعْمى بَصیرَتُهُ؛ نابینا کسى نیست که چشمانش کور است؛ به درستى که نابینا کسى است که بصیرت ندارد.
قال الصادق علیه السلام:
الْعَامِلُ عَلَى غَیْرِ بَصِیرَةٍ کَالسَّائِرِ عَلَى غَیْرِ الطَّرِیقِ وَ لَا یَزِیدُهُ سُرْعَةُ السَّیْرِ مِنَ الطَّرِیقِ إِلَّا بُعْداً؛ کسى که بدون بصیرت [و آگاهى ] کارى انجام دهد، مانند رهگذرى است که از بیراهه مى رود و هر چه سریع تر برود، بیش تر از راه دور مى گردد.